Un día inesperadamente collín a maleta e marchei pra Galicia. Non me deu tempo a pensar muito, condo me tumbei na cama o primero día, tras a mudanza, venceume el sono antes de poder ter un pensamento propio. Pouco a pouco empezou a coller forma o que plasmo nestas lletras, algo señardosas e ás veces incapaces de describir o que pasa adentro.  

Sempre considerei que as llinguas eran chaves que abrían portas de diferentes culturas e formas de expresar o cotidiano e o extraordinario. Sígolo pensando, claro. Non vou deixar de lado que certas llinguas abren portas profesionales, máis eu nunca quixen darlle ese enfoque al meu aprendizaje. Penso que non ´é xusto prás llinguas, que son muito máis que eso. Nesta intención de ser honesta con ellas baso cada minuto que dedico a aprender algo novo na llingua que sía. 

A cousa é que pasei de sentirme fóra de casa a non estar tan fóra. Pasei de sentir que a mía llingua materna quedaba coas cousas que deixara na casa, a usalla como utensilio diario dotado dúa presencia e valor estraños nel meu día a día. Nunca dudei del valor que tía eso que pra min era algo que formaba parte de todo o que conocía, pero agora éche muito máis valioso aínda. As palabras non sólo son chaves que abren portas laborales ou que facilitan a comunicación trivial núa viaxe. As palabras son abeiros, refuxios, son calma e son casa. Cheguei, falei, sentinme afortunada e din as gracias por o que me foi dado. 

É algo ben guapo ter un abrigo nas palabras condo empezas úa etapa nova. Éche algo ben especial abrigarse núa llingua tantas veces maltratada, menospreciada, desterrada del sou orixen, queimada e infravalorada cada día. Abrígome nas carqueixas, nos carballos, nos antroiros que son entroidos, nas cocías que son cociñas, nas tixellas que son tixolas. É algo ben guapo acougarse e calecer nesas palabras que aunque cambien un pouco dun sitio al outro, como pasa con cualquer llingua viva, fain un llume de cultura e forma de vivir al que lle debemos el poder vello como o que é: úa sorte ben grande, úa trenca de lletras calente e xenerosa. ´Éche asta lúdico ver esas diferencias e entendellas como riqueza da nosa llingua, divertíndonos con a forma tan peculiar ás veces nas que estas cambian pra os que non somos estudiosos dellas. 

Sou úa asturiana en Galicia, úa asturiana galegofalante, úa asturiana con sorte. Úa asturiana que atopou un refuxio nas palabras que lle foron dadas de pequena e que agora renacen como un tesouro máis valioso inda do que parecía. MLJ

Cartas al Director